سلام ای کهنه عشق من که یاد تو چه پابرجاست
سلام بر روی ماه تو عزیز من سلام از ماست!!
سلام عزیزم ! چقدر قشنگ مینویسی! چقدر راحت حرف میزنی! چقدر شیرین حست و منتقل میکنی!!! با تمام وجودم حرفات و میخونم و با بند بند تنم لمسشون میکنم!!!
درسته که برای عاشق فقط معشوق مهمه! خوبیش، سلامتیش، شادیش، موفقیتش، آرامشش، و... هرچی که تو بگی! ولی کی گفته عاشق نباید خودخواه باشه؟ اگه خودخواه نباشه عشقش که از دستش میره! مثال بزنم؟ مثلا یکی میگه من گلم و دوست دارم ولی اگه گل و فقط برای خودش نخواد و خودخواهی نکنه هرکسی به گلش نگاه میکنه یا بهش دست میزنه و یا اصلا اون و با خودش میبره!!! نمیشه گفت چون من خودخواه نیستم پس بذار گلم و ببرن!! گل برای توإه! پس باید خودخواه بود!!!! راستی هر کاری کنی به خودخواهی من که نمیرسی! تا حالا دیدی چقدر با خودخواهیام اذیتت کردم! چقدر اشکت و درآوردم! چقدر دلتنگت کردم! شاید این نوشتنا هم خودخواهی باشه ولی ... چی کنم ؟ تو بگو مهربون!
راستی گفتی که نزدیکاتم نمیفهمن چه حالی داری؟ واسشون عادی شده؟ اینطور فکر نکن! میخوان با کم محلی بهت تلقین کنن خوبی و میتونی رو پای خودت وایسی! ازشون ناراحت نشو... مطمئنم دوست دارن و از همه بیشتر به فکرت هستن!! اگرم نمیذارن ما همدیگه رو زود به زود ببینیم بخاطر خودته!!! بخاطر اینکه از یادت برم! از جلو چشمای نازت برم! از زندگیت برم! و ... بالاخره بازم میگم که دوستت دارن! بعدشم جواب من این نبود که چون نزدیکیم حرف و حس و حال هم و میفهمیم! خودتم که جواب ندادی!! من پرسیدم تو میدونی چرا؟؟؟؟ 

چند روزه فکرم مشغوله به این سواله!!! خواهش میکنم بازم ناراحت نشی و نگی آره من میرم و باید از زندگیت برم و از این حرفایی که میدونی دلم و خرد میکنه!!! سوال دارم خب! میخوای نگم؟ اصلا بیخیال نمیپرسم!!! ... خب بابا چرا میزنی؟ الآن میگم چشم! وقتی بعضی داستانها رو میشنوم که دونفر بخاطر عشق و علاقه ای که به هم داشتن از بعضی عقایدشون گذشتن، میترسم!!! مثلا شنیدم یه مرد که عاشق یه زن غیرمسلمون شده بود بخاطر علاقه اش به زنه، از اسلام برگشت!! یا بارها شنیدی که سر حضرت یحیی بخاطر رسیدن یه مرد به عشقش که با هم محرم بودن، بریده شد!!! یا تو فیلم دیدم که خولی بخاطر غنایم و خوشحال کردن زنش به جنگ با امام حسین رفت!!! نگو اینا به ما چه ربطی داره؟؟ نگفتم که ما اینطوری هستیم یا خدای نکرده به خاطر هم این کارا رو میکنیم! نه !!! سوال من اینه: اگه قرار باشه بخاطر دین و اعتقادمون از هم بگذریم! میتونیم؟؟؟ مثالی میزنم که الآن نیست. مثلا اگه قرار بود من بخاطر دفاع از دین و میهنم برم جبهه و تو رو تنها بذارم قبول میکردی و یا اصلا خودم بخاطر اینکه تو رو از دست ندم میرفتم جبهه؟؟؟؟ یا مثلا اگه من بگم نمیخواد حیا و حجاب داشته باشی و اگه من و میخوای باید به حرفم گوش بدی، تو این کار و میکنی و برای رسیدن به من از اعتقادت دست برمیداری؟؟؟ در همین حد پاینش میگما... اصلا احتمال اینکه از عقیده مون (که باعث عشقمون شده)، دست برداریم، چند درصده؟؟ نمیدونم چقدر تونستم منظورم و برسونم!!! چقدر؟؟؟ ولی همیشه از خدا میخوام که بتونیم به خاطر چیزایی که آرزوی جفتمونه که بهش برسیم از خودمون بگذریم!!!
مواظب خودت باش عزیزم... میدونم که میدونی چقدر نگرانتم!!
دوست دارم و برات آرزوی بهترینها رو میکنم!