چشـم مـن گــم شـد و تـو پنجره‌ها نیومدی
گـفته بـودم واسـه خـــــاطر خــــــدا نیومدی
یکــی گفت شــبای مهتاب بشینم دعا کنم
بـالا رفت دســـتای مـن واسـه دعــا نیومدی
دلِ مـن اســیر چشمای تـو شد حتی واسه
ایـن کــه ایـن دــیوونه رو کنی رهـــا نیومدی
واســه تــو نـوشـته بـودم کـه دلــم دیـــوونته
تــو گـذاشـتی بـه حسـاب یــه خـطا نیومدی
یکی گفت اوّل راه ســخت مجـــنونی هنــوز
ســـر گذاشـــتم بــه دل بــــیابـونا نــــیومدی
یکی گفت بـــرو واســـه کـــبوترا دونــه بــریز
دلـــــمو ریــــختم واســـه کــــبوترا نــیومدی
ســـبزی زنــدگیمو بستم به غوغــای ضـریح
امـــانت دادم اونـــو دســت رضــــا نــیومدی
نــذرمــو نـوشتمش رو گُـــــلا تــا یـــادم نــره
نــذرا رو یکــی یکــی کـــــردم ادا نـــیومدی
گـفته بــودم یــه کســــی بــیاد بگه آخـرشه
لااقـــــل بــــیا بـــــرای یــه نگــــــا نـــیومدی
گفته بــودن بــــیا از عشـق تـو دیــوونه شده
لااقـــل بــــرای خــــــاطر شـــــــفا نـــیومدی
آشِــــناتـرین غــــریبه‌ای تـــو قــصّه‌های مـن
مـــنو کُشـتی تــو غــــریبِ آشــــنا نــیومدی
دیدمت رد می‌شـدی از کـوچه‌های خـــاطره
التـــماست کــردمــو گـفتم بـــیا، نـــیومدی؟
خوبیا تموم می شن می رن یه جا تو خاطره
مـثِ تــــو رفـتی سـراغِ خــوبیا نـــیومدی
نمی‌گم بــیا، اگـــه دوس نــداری بــیای، نـیا
لااقـــــل فقط بـهـم بگـــــو چــــرا نـــیومدی؟
