سلام عزیزم... خوبی ؟ بی مقدمه میگم: یادته دو سال پیش با هم کجا بودیم؟ به زور راضی کردیم همه رو که تو هم بیای... 11 روز زندگی زیر یه سقف، یه جا، هم دل ، هم سفره، هم خونه و ... با هم همه جا رفتیم، خنده و گریه مون، زیارت و تفریحمون، نماز و روزه مون، پارک و بازیمون، شادی و غصه مون، فراق و وصالمون ... همه چی مون با هم بود!!! یه طرف تو بودی و یه طرف من!!! یادش بخیر! چه حرفایی زدیم و تو زیارت چه دعاهایی کردیم. چه حاجتایی خواستیم. پای ثابت همه دعاهام شده بودی، اینکه خوشبخت بشی، اینکه امیرعلی گیرت بیاد که قدرت و بدونه و ... همیشه با التماس رو به گنبد و ضریح میکردم و میگفتم: من آوردمش پیش شما، پس ناامیدم نکنین... تا اینجاش و من آوردم بقیه اش با شما.. خودتون کمک کنین... الآن دو سال از اون شبا و خاطرات گذشته... چه اتفاقایی که برامون نیافتاد!!! نمیدونم چقدر از حاجتامون و بهش رسیدیم...

برام هیچ حسی شبیه تو نیست.. کنار تو درگیر آرامشم
همین از تمام جهان کافیه.. همین که کنارت نفس میکشم

برام هیچ حسی شبیه تو نیست.. تو پایان هر جستجوی منی
تماشای تو عین آرامشه.. تو زیباترین آرزوی منی

منو از این عذاب رها نمیکنی.. کنارمی به من نگاه نمیکنی
تمام قلب تو به من نمیرسه.. همین که فکرمی برای من بسه

از این عادت با تو بودن هنوز.. ببین لحظه لحظم کنارت خوشه
همین عادت با تو بودن یه روز.. اگه بی تو باشم منو میکشه

یه وقتایی انقدر حالم بده.. که میپرسم از هر کسی  حال تو
یه روزایی حس میکنم پشت من.. همه شهر میگرده دنبال تو

منو از این عذاب رها نمیکنی.. کنارمی به من نگاه نمیکنی
تمام قلب تو به من نمیرسه.. همین که فکرمی برای من بسه

چه شبی بود و چه روزی افسوس!
با شبان رازی بود...
روزها شوری داشت...
من گمان میکردم دوستی همچون سروی سرسبز چهار فصلش همه آراستگیست...
من چه میدانستم؟
هیبت باد زمستانی هست...؟